انسانِ نخستین وقت زیادی صرف می‌کرد تا فقط زنده بماند، در حالی‌که انسان امروز بیشترین تلاش خود را برای جلب توجه دیگران صرف می‌کند! خیلی‌ها هر روز، ساعت‌ها در کوچه‌پس‌کوچه‌های مجازی این دهکده جهانی، به دنبال چند «لایک» ناقابل سرگردان‌اند و مثل مگسی افتاده در تُنگِ شکر، غرق در شیرینی‌هایی هستند که در نهایت فایده چندانی برایشان ندارد. این آدم‌ها دائم از شاخه‌ای به شاخه‌ای دیگر می‌پرند، بدون اینکه فرصت تمرکز و تفکرِ عمیق روی موضوع خاصی را داشته باشند. چشم‌هایشان مرتب دنبال بازی‌های جدید، مُد‌های جدید، اتفاق‌های حیرت‌انگیز جدید و حاشیه‌های جدیدِ زندگی فوتبالیست‌ها و هنر‌پیشه‌هاست. این‌ها دریایی از این سر دنیا تا آن سر دنیا برای خود ساخته‌اند که حد‌اکثر چند وجب بیشتر عمق ندارد. خوش‌حال‌اند از اینکه آزادانه در همه جای جهان حضور دارند، اما بی‌خبرند از اینکه دریای چند وجبی آن‌ها، فقط جای ماهی‌های قرمزِ کوچولو و قورباغه‌هاست. در چنین دریای کم‌عمقی، نهنگ و دُلفین و سایر موجودات شگفت‌انگیز اقیانوس‌ها راهی ندارند.
دوستان جوان من، بیایید نگاهی به اطراف خود بیندازیم و ببینیم با وقت گران‌تر از طلای خود چه می‌کنیم؟ حواسمان باشد، اگر برنامه درستی برای استفاده از گنجینه عمر خود نداشته باشیم، ناچار، بخشی از برنامه دیگران خواهیم شد! مطمئنم شما هم مثل من، ترجیح می‌دهید هم‌سفر دُلفین‌ها باشید تا قورباغه‌ها.